بسم رب الشهید
باید گذشتن از دنیا به آسانی
باید مهیا شد از بهر قربانی
با چهره خونین سوی حسین رفتن
زیبا بود این سان معراج انسانی
بعد از قبول قطعنامه و پایان ظاهری جنگ (جنگ سخت) تلقی ما این بود که شهدا رفتند وما ماندیم
و چون مانده ایم و زنده ایم باید زندگی کنیم هر کدام از ما با اندیشه و آمال واعتقادات و روش ومنش خود روزگار می گذراندیم و به اصطلاح زندگی می کردیم و...................... تا..................
در سال 91 دیدیم که داریم می رویم که هیچ , ازدست هم می رویم و زمان ما را با خود می برد
در درون خود گمشده ای داشتیم
دنبال واسطه ی فیضی بودیم که دست دل مان را بگیرد
دیدیم که شهدا که هستند و مانده اند و چه ماندنی
وما که روزگاری را باهم گذرانده ایم
گفتیم:
آی شهداء , ای ارواح قدسی آزاد شده از قید و بند تن های خاکی , ای آنهائی که پاک بودید و پاک زیستید و برگزیده شدید , ای رها شده گان از هر چه غیر خدائی است , که بر سر سفره ی امام حسین علیه السلام نشسته اید . می دانیم که نگران مائید , دست ما به خاک نشینان را بگیرید . شما که اجازه اش را دارید .
پس یا علی…
ناگهان صدای حزین و معصومانه ی زمزمه دائمی شهید محمد علی گندمی را به جان دل شنیدیم
که همیشه می خواند:
باید گذشتن از دنیا به آسانی
باید مهیا شد از بهر قربانی
با چهره خونین سوی حسین رفتن
زیبا بود این سان معراج انسانی
آخرین بانگ اذان شهید عادل محمد رضا نسبت در صبح گاهان در کنار کانال منطقه عملیات کربلای 4
را به گوش دل شنیدیم که ما را به اقامه نماز می خواند
با نوای مولای یا مولای شهید علی سیفی برگشتیم دور هم
وخیمه ای زدیم
و نام مجمع رزمندگان مراغه ای مقیم مرکز را بر آن نهادیم تابار دیگر آن روزها را نه تنها در خاطره ها تجدید کنیم بلکه با آن حال و هوای ملکوتی زندگی کنیم
ان شاالله
